Hoewel de dood de enige zekerheid is die we in dit leven hebben, blijkt het me vaak dat mensen vaak doen alsof het hen niet betreft. Dat is geen onverschilligheid die voortkomt uit de onvermijdelijkheid,maar veel eer een wegkijken alsof het alleen anderen aangaat. Ook in centra waar voornamelijk ouderen verblijven en waar sterven toch geen ongewoon verschijnsel kan zijn reageert men vaak nogal spastisch op een sterfgeval. Ik hoorde laatst dat opbaren in de eigen kamer niet mocht, omdat dit door de buren als confronterend zou kunnen worden ervaren. Ook zou een overledene alleen in een kist vervoerd mogen worden (en niet op een brancard met een doek erover, zoals de overledene zelf gevraagd had) en die kist mocht niet via de voordeur, maar alleen via de achteruitgang het gebouw mogen verlaten. Zelf heb ik ervaren dat soms zelfs tachtigjarigen hun dood gaan nog niet hebben besproken met partner of kinderen. Het lijkt alsof er een angst is dat alleen het praten erover de dood dichterbij brengt, terwijl het juist ook veel rust kan geven.

Van jongeren kan men zich nog voorstellen dat ze zich er niet zo mee bezighouden, al blijkt dat kinderen die zelf geconfronteerd worden met hun sterfelijkheid of die van een ouder, daar meestal op een heel mooie wijze mee om kunnen gaan. Van ouderen zou je verwachten dat ze er meer over nadenken, maar dat gebeurt blijkbaar nog erg weinig. Die angst maakt dat veel mensen onvoldoende voorbereid, zowel zakelijk maar vooral geestelijk, de dood tegemoet treden. Ook artsen maken, tegen de verwachting in, op deze regel nauwelijks een uitzondering. Daar zou maatschappelijk veel meer aandacht aan gegeven moeten worden.

De mooie wekelijkse rubriek ‘Het laatste woord’ in de NRC draagt daaraan bij en ook de NCRV komt regelmatig op een mooie manier uit de hoek, maar dat is nog lang niet voldoende. Gezien de snel toenemende vergrijzing zou het voor de hand liggen dat ook de overheid deze aandacht op een neutrale manier zou stimuleren, zoals ze ook het dragen van een veiligheidsriem heeft bevorderd.

Laten we hopen dat deze nieuwe seculiere regering ook interesse kan opbrengen voor dit soort maatschappelijke kwesties en niet blijft hangen bij belastingen, gezondheidszorg, veiligheid en snelwegen alleen.

***************************************

Dit was mijn eerste blog, die ik verzond op 29 oktober 2012. Daar is het toen onverhoopt bij gebleven. omdat ik onvoorzien al mijn energie moest stoppen in het afmaken en publiceren van mijn boek. Nu dat is afgerond, ook het proces voorlopig even een pauze kent voordat het hoger beroep zal plaatsvinden en ik nu een geheel eigen website ben begonnen ,is het mijn bedoeling dat oorspronkelijke voornemen te hervatten en meer of minder regelmatig een blog de wereld in te sturen. Ondertussen zal ik ook artikelen en andere stukken op deze website plaatsen over de onderwerpen die mij bezig houden.